Golf du Mont Garni

De 18 holes van le Mont-Garni Golf Club biedt op enkele kilometers van Bergen een alternerend drieluik van bos en open veld aan, waar de golfer moet rekening houden met twee parameters die niet altijd gemakkelijk te verenigen zijn, zijnde kracht en precisie.
Het parcours van Tom Mc Auley, dat in 1990 werd aangelegd overschrijdt immers ruimschoots de 6.000 meter; het is een van de langste van België; een voorbeeld: de par 3’s lopen vanaf de back tees op tussen 174 en 200 m. Je moet dus slaan. Maar twee derden van de holes die door het bos lopen, waar men wel eens fazanthoenen kan tegenkomen, laten weinig fouten toe, want vaak werd vermeden om bepaalde bomen te vellen. Ze zijn prachtig, maar maken het er niet gemakkelijker op, zoals op de 13, een lange par 5 in dog leg naar rechts, waar ze voor de green een nauwe toegang creëren.
De lengte op zich vormt een moeilijkheid, maar de architect heeft geen misbruik gemaakt van de bunkers, die vooral aanwezig zijn op het open veld, maar enkel voor de greens, en die over het algemeen weinig diep zijn. De waterhindernissen zijn niet echt kenmerkend voor dit parcours: transversale sloten in de bossen, terreinplooien als het ware, en een vrij uitgestrekte waterplas te midden van de vlakte, die vooral hinderlijk is als men de green van de 18 aanvalt.
De overgang van het bos naar het open veld, waar de wind plots kan opsteken, en vervolgens van het open veld naar het bos, is ook een bepalende factor en zorgt meer dan eens voor een slechte wending op de laatste zes holes: omdat er geen bomen staan laat men zich wat gaan en vervolgens riskeert men terecht te komen… in de hoek van een bos.
Maar goed, daarna keert men terug naar het clubhouse in Anglo-Normandische stijl, de voormalige verblijfplaats van de familie Van der Schueren, eigenaar van het domein en nog steeds aan het hoofd van de golf: dit past bij de familietraditie die hier heerst en die men al voelt als men binnenkomt: Waalse gezelligheid is geen ijdel woord.